Soms heeft ware liefde geen haast. Bij Det en Eddy bloeide de liefde al 30 jaar lang, zonder dat er een officieel 'ja-woord' aan te pas kwam. Ze bouwden samen een leven op, zagen hun kinderen trouwen en verwelkomden met vreugde kleinkinderen in hun familie. Het waren juist die nieuwsgierige kleinkinderen die de vraag stelden die alles in beweging zette: "Waarom zijn mammie en pappie eigenlijk nooit getrouwd?" Een simpele vraag die Det en Eddy aan het denken zette, en na drie decennia samen, besloten ze dat het tijd was om hun liefde te bezegelen met een officiële verbintenis. Als huwelijksfotograaf had ik de eer om deze bijzondere dag vast te leggen. Er hing een unieke magie in de lucht – niet de nervositeit van jonggeliefden, maar de diepe, rijpe liefde van twee mensen die elkaars ziel door en door kennen. Hun ogen spraken boekdelen; ze vertelden het verhaal van duizenden gedeelde zonsondergangen, talloze momenten van vreugde en verdriet, en een onbreekbare band die alleen maar sterker was geworden door de jaren heen. De ceremonie was een viering van niet alleen wat zou komen, maar vooral van alles wat al was geweest. Omringd door hun kinderen, kleinkinderen en dierbaren, straalde het paar van geluk. De trotse blikken van hun volwassen kinderen, het opgewonden gegiechel van de kleinkinderen – alles droeg bij aan een sfeer van pure, onvervalste vreugde. De stralende zon leek speciaal voor hen te schijnen die dag, als een hemelse goedkeuring van hun besluit. En terwijl ik door mijn lens keek, wist ik dat ik getuige was van iets bijzonders: een liefdesverhaal dat de tand des tijds niet alleen had doorstaan, maar was gerijpt tot iets dieps en onwankelbaars. Det en Eddy bewijzen dat het nooit te laat is voor een sprookje, en dat sommige liefdesverhalen gewoon wat meer tijd nodig hebben om tot hun perfecte climax te komen.